تصمیم میگیری بعضی ها را که با تمام وجود دوستشان داری از زندگی ات پرت کنی بیرون، دستت را قلم میکنی که پیام ندهی، زبانت را از حلقت بیرون میکشی که حرفی نزنی، قلبت را جر میدهی که تنگ نشود برایش، مغزت را شست و شو میدهی که یادش نیوفتی؛ بعد او چکار میکند؟ یکهو پیام میدهد و از نتایج کنکورت میپرسد. دلت میخواهد بگویی حیواااااان!!! آخر به تو چه؟ من دستانم را قلم کردم زبانم را لال قلبم را پاره و مغزم را نابود که تو اینطور بیایی همه چیز را زیر و رو کنی؟ نتایج کنکور بپرسی و جواب بگیری و بروی که بعد من بمانم و دستی که میرود روی کیبورد و برمیگردد؟ تا به تک تک اعضای بدنم که صدایت میکند گوش دهم و پیام دهم یا مغزم که میگوید عقل کن و تمامش کن؟ که باز بیوفتم به جان خودم با کر و کور و لال کردن، خودم را دور کنم تا دو روز دیگر به بهانه ای دیگر بیایی و رشته هارا پنبه کنی؟ لامذهب دین که نداری دست کم دکمه ی انسانیتت را بزن؛ روشنش کن و وقتی رفتی برنگرد! بخاطر من!
روزهایی که تازه همه چیز تمام شده بود و کاملا برایم روشن بود "دوران به هم برگشتن های کوتاهمان به پایان رسیده و این بار همه چیز جدیست" دائما فکر میکردم چرا یکبار با هم درباره ی پاتوق هایمان یا حداقل جاهایی که کمابیش رفت و آمد داشتیم صحبت نکردیم تا من زمان دلتنگی های نابود کننده ام بروم به امید دیدنش از دور یا حتی با دلخوش کنم به تنفس و حضور در جایی که او هم روزی حضور داشته و اکسیژن گرفته؟ فکر میکردم شاید پرسه زدن اطراف خیابانی که آخرین بار در آن قدم زدیم شانس دیدنش را زیاد کند. خداشاهد است هرگاه از شریعتی رد شدم انتظار دیدنش را میکشیدم. حواسم را حسابی جمع میکردم به اطراف و خیلی ها را شبیه به او میدم. از شریعتی تا قیطریه خیلی وقت ها توهم دیدنش را داشتم. شبها روی تختخواب روزها روی میز مدرسه یا خوابش را میدیدم یا تصویرش را. همیشه منتظر یک اتفاق خارق العاده بودم تا کار جهان را به هم بریزد و این یکبار هم او را به من بازگرداند. آن روزها این چشم انتظاری ها و رویا بافی ها برای من حال خوبی نبود اما حالا. حالا فکر میکنم اگر عشق نبود، دست کم شبیه ترین چیز به عشق بود و فعلا، همین کافیست!
درباره این سایت